Bir bahar ek yüreğine....

Öyle bir tebessüm olsun ki yüzünde..

En çocuk hallerin ağırbaşlı kalsın...

Öyle bir gülümse ki hayata...

Nedenini bilemeyenlere bir acaba...

Bahar ekmiş yüreklere bir merhaba...

Ve tüm yenidenlere umutlar katsın...

                                        Sema....

ÇOK GEÇ....

Söyle anne,
İnsan neden bilmez ki, nasıl seveceğini?
Söyle Anna; yarın ne kadar sürecekti?
Sonsuzluk ve bir gün... öylemiydi?
Duyduğumuz kendi ayak seslerimizdi...
Ve son satılık kelimenin anlamı neydi?
‘ÇOK GEÇ’....

Gelemem der...
Hayır şimdi olmaz gelemem.
Henüz gelemem.....

Ve gelme der...
Artık gelme...
İstemem...
Yarın dün de kaldı Anna...
Artık ÇOK GEÇ....
Ve başka bir ses kalmadı dünden yana...
                                       Sema.....

Bazen bir sayfa açık kalır...

Sayfa sayfa yaşanır ...
Her gün sayfa sayfa kapanır hayat...
Ama tuhaftır bazen..
Bir sayfa açık kalır...
Kenarından kıvrılmış,
İşareti sararmış...
Ve açık kalmış...
Kapanmamış, kapatılmamış, kapatılamamış....
Ve yine bazen...
Sayfa açılıverir aniden..
Tam da kaldığın yerden...
Şaka gibi...
Sanki az önce de kalmış gibi..
Sanki hiç tozlanmamış, sararmamış gibi...
Sanki bir dünya tam da oradan başlamış gibi...
Olur mu olur vallahi...
Bir gün bir sayfa açılır..
Ya da açık kaldığı yerden devamındadır..
Kapalı onca sayfaya inat..
Onca toza, zamana, yaşama inat...
Tam da kaldığının devamındadır....