babam...

Sevgi denildiğinde.. ya da hissetmek... ben hep onu düşündüm... bebektim kucağından inmezdim... çocuktum, dudaklarından çıkan her aferim hazinemdi... onunla tanıdım denizi, su altını ya da ormanı.. tek tek anlattı.. tek tek sevdirdi.. "korkak olma.. kendine yet.. kendin ol" derdi.. başarılarımın tatlı tadı.. hüzünlerin buruk lezzeti.. birlikte tattık... ben en çok onunla ve onun için ben oldum.. yakın yada uzak.. vardı.. benim hep yanımdaydı.. her zaman benimle olacaksın bunu bilsem de sevgili babam... seni öpüp koklamak başkaydı.. çok dedim "seni seviyorum" diye... "sen benim birtanemsin" diye.. ama yeterli miydi.. yetti mi.. sanmam.. keşkem olmasa da.. sıralı, vakitli ve acısız olsa da.. bencilce olsa da.. "zorlanıyorum.. eksiğim..."... niye gittin babam??????