Sanki üstüme vazife..

Dayanamıyorum....

Yok illa karışacağım...

Sağa bakıyorum, sola bakıyorum, içimden on'a kadar sayıyorum....olmuyor, olmuyor.. dayanamıyorum...

İlla fikrimi söylicem yani...bana sorulmuş olması da gerekmiyor her zaman... söyleyeceğim bir bildiğim varsa... susamıyorum.... illa diyeceğim ve rahatlayacağım o kadar yani...varmı böyle bir şey... nasıl da kızıyorum kendime... ya kızım bir sus... bi dur...bi bekle diye...ama nafile...sanki her şey benim üstüme vazife..:))

Durumdan vazife çıkarma durumu ki..... mutenası müstesnası yok... her durum da baki... eyvah ki ne eyvah vallahi....

Terapi mi alsam ne yapsam....

Otobüste mesela... önümdeki sırada iki kişi konuşuyor... aslında dinlemek bile ayıp... bir film adını hatırlayamıyorlar... yok hayır sus ama karışma.... desem de... biliyorum... en çok iki dakika sabredeceğim... aklımdan neler geçirmeye çalışsam da... çaresizim... söylemeliyim .... öne eğilip söylüyorum... ohhh... artık susabilirim... varmı böle bişi yaaa.... neden her şey benim üzerime vazife....

Çocukluktan beri hep aynı... büyüdüm değişmedi.. yaşla başla bir alakası yok ki... bu bir ruh durumu ki öyle böyle değil.. sabırsızlık mı, cantezliği mi.. yok yok hiç biri değil...

Başıma neler geldi bu huyumdan... bi susmayı becersem... ulu orta öyle pat diye her şey söylenirmi... Allahın delisi bi sen mi kaldın... bak diğer herkes susuyor, anlamazlıktan gelip salağa yatmanın dayanılmaz hafifliğinde... bu nasıl bir "söyle kurtul, söyle rahatla" durumu ki... başıma gelecekleri bile bile... içim önce kıpırdamaya başlıyor, sonra fokurduyor.. veeee en sonunda taşıyor... önemli yada önemsiz olması da değil bu durumu tetikleyen... söyleyecek bir söz düşmüşse aklıma... eyvah... illaki taşıp çıkacak dışarıya...

Ne demiş erenler; " Söz gümüş ise sükut altındır"... iyi de gel de anlat içimdeki deliye....

İşte öyle...

Kusura kalmayın emi... bu da ben işte... sevgiyle....