Sevgiyi söyleyebilmek...

Dudağımızın ucuna kadar gelir... yerli yersiz... bazen sessiz sessiz... bazen taşım taşım limitsiz... haykırmaya gönüllüyken yüreklerimiz... bir şey dur der... yeri mi şimdi... susarız...

Öyle çok şey söyleriz oysa yerli yersiz... ama sıra sevgiyi söylemeye geldi mi... zorlanıveririz...tutuklaşır, cimrileşir, ciddileşiriz...

Oysa sevgiyi söylemek de... sevildiğini hissetmekte... iyi gelir... hem de nasıl...

Bazen pişman olsak da... bazen yanlış anlaşılsak da... bazen kırılıp kullanılsak da... tüm bunlarda sevginin kabahati ne...

Her şeyi sevebilir insan.... insanı, hayvanı, çiçeği, böceği... taşı, toprağı, doğayı... her şeyi...

Sevdikçe çoğalır... içi zenginleşir... sevebilmek... bu bile bir marifettir kendi başına... bir ödüldür seven için... bir iç şölendir davullu zurnalı... bunu söylebilmekse... yürek işidir... ama güzeldir... öyle böyle değil...

Şimdi sırası değil der, bekleriz... canım biliyor zaten der, bekleriz... şımartmayalım, kendimizi kullandırmayalım durduk yere der, bekleriz...

Bir ömür geçer gider bekleriz... sonra... fark ederiz... çok geçtir artık...ne kadar içimize gömsek o kadar acıtır diyememiş olmak yeterince... ve artık istesek de söyleyemeyiz...

Sevgiyi söylemek... söyleyebilmek... zor olmamalı... içten geliverdiğinde... aklına düştüğünde... yüreğin ısındığında... deyivermek lazım... dudakları kilitlemek yerine...

O kadar çok şeyimiz var ki aslında... sevdiklerimiz etrafımızda... pencerenin önündeki menekşe bile daha bir şımarık açar sevildiğini hissettiğinde.... doğada dolaşırken sevdiğinizi söylerseniz ona... tüm enerjisi içinizden akar çağıl çağıl... bir olursunuz suyla, ağaçla, taşla.... çoğalırsınız tarifsiz... deneyin bakın...

Sevdiklerimiz... canlarımız... canım dediklerimiz.... gerçekten yeterince " seni seviyorum" demektemiyiz???

Sevgiyle.....