içimdeki dağlara tırmanmak...

"İçimin dağlarına çıktım" .... bu söz bir anda durdurdu beni... sevgili Luna Sesi'nin  yazısından bir cümle....

İçimdeki dağlar.... vardı dimi... bense hep derinliklerimle uğraşmıştım.. Dağlar... bu yeni bir boyut... yeni bir bakış açısı... çok da düşünmediğim...içimdeki dağlarım...

Tırmanmak...çıkmak..kendi dağlarımı fethetmek... başarmak... yenilenmek... bu bakış tümüyle farklı benim için.. hiç tırmanmak olarak düşünmemişim...

Ben kendimi didiklemeye karar verdiğimde, ya da durum öyle gerektirdiğinde derinlerime dalarım... görsel yönü daha baskın bir kişilik olarak ben.... ıssız maviliklerde sessiz sessiz aşağılara indiğimi, derinlikten renkleri değişmiş anılarımı; itinayla kaçtığım, üstünü örttüğüm ve derinlerime gömdüğüm duygularımı düşünürüm...

Dalmış olanlar bilir... derine inildikçe renkler soluklaşır... kaybolur gün ışığı renkleri... herşey mavi ve yeşilin tonlarında derindeki sükunete saklanır sessizce... sonra, ışık tuttuğunuz anda... beliriverir en şımarık halleriyle kırmızılar turuncular... ışık hüzmeniz boyunca sabırsızca oynaşırlar suyun içinde...

Derinlerime indiğimi düşünürüm ben de bazı bazı... elimde fenerim...

Kan rengi bile yeşildir derinde... ama aniden... ışıkla birlikte ortaya çıkar en kırmızı haliyle... acısa da tutarım ışığı üstüne üstüne.. bazen kaşır daha da kanatırım... bazen de kanamaları bulurum itinayla... pansuman yaparım kaçtığım yaralarıma....

Benliğimin kuytularında gezinmek, benim için hep derinlere bir yolculuk olmuştur...

"içimdeki dağlara çıktım" diyordu... evet bu farklıydı...tabii ya sadece derinler yok ki... dağlarda var içimizde... uzak durmaya çalıştığımız itinayla... değişmez, fethedilemez sandığımız herşeye dair....

Düşündüm uzun uzun...dağlarımı tanımaya çalıştım...vardı elbet...olmaz mı... sıra dağlarım bile vardı :))  farkında olmasam da oluşturduğum... hem kendime hem herkes adına... dağlarım.... duvarlarımın ardındakiler....

Dağlarıma tırmanmaya cesaretim var mı... ya da birilerinin tırmanmasına izin varmı... bilmem... mümkün mü acaba...

"Ben böyleyim" dediğimiz noktada başlıyor etekleri bu dağların... içini doldurdukça biz, yükseliyor yavaştan, çaktırmadan...bizimse... sırtımız dönük çoğu zaman...söyleniyoruz olduğumuz yerde..

Sürekli besliyoruz bu yükseltiyi..."aaaa canım ya, değişir mi hiç insan" ya da" yok yok yapamam mümkün değil" dediğimiz noktada ise sarp yamaçlara geliyor sıra.... ve artık nurtopu gibi bir yeni dağımız oluveriyor....

Yer bilimcileri bile şaşırtacak bir yapılanma... hiç böyle bakmamıştım bu duruma...

Oysa lafa geldi mi... kolaylıkla söylerim ben de " insanoğlunun alışamayacağı ortam, kaldıramayacağı yük, başaramayacağı iş yoktur " diye..."ölümden başka".....

Değişebilirlik, yenilenebilirlik yetisine bunca inanmama rağmen...yine de...inanın yine de... durdurdu bu söz beni... "içimdeki dağlara tırmanmak"... tokat gibi geldi bana hatta.... sırtımın ardında hissediverdim varlıklarını... yavaşça döndüm... kaldırdım başımı....gördüm....

Şimdiki aşama... tırmanacak cesareti toplamakda... hadi bakalım :))  Belki de yardım bile almak gerek bazen... ne dersiniz.... dağlar benim olsa da :)) başarmak için önce istemek gerek dimi...